Kącik logopedyczny

Oto kilka propozycji ćwiczeń, które, regularnie wykonywane, pomogą dziecku wyćwiczyć trudną głoskę r. Warto wykonywać je z dzieckiem przed lustrem, by mogło obserwować poprawność ruchów artykulacyjnych.

1. Naśladujemy ssanie cukierka – wykonujemy je najlepiej przed lustrem, by móc ocenić poprawność wykonywania ćwiczenia.
2. Odklejanie językiem kawałeczka opłatka przyklejonego do podniebienia (pod kontrolą osoby dorosłej!)
3. Śpiewanie szybko la, lo, le, lu w rytmie znanej melodii.
4. Kląskanie językiem – naśladowanie stukania kopyt konia. Najpierw koń jedzie bardzo szybko, stopniowo co raz wolniej, aż w końcu zatrzymuje się w połowie a nasz język zostaje przyssany do podniebienia.

5. Kobra – ćw. podobne jak wyżej, tyle, że język przyssany staramy się utrzymać dłużej a następnie mocno dmuchnąć, tak, by opadający język zawibrował. Ćwiczenie powtarzamy często, wówczas dziecko wyczuje, jak wprawić czubek języka w drganie.
6. Zdmuchiwanie skrawków papieru z czubka języka – maleńkie skrawki papieru umieszczamy na lekko uniesionym czubku języka, następnie energicznie dmuchamy, wprawiając czubek języka w drganie.
7. Bardzo szerokie rozciąganie języka, który wsuwa się do jamy ustnej i wysuwa z niej – jego brzegi powinny dotykać zębów trzonowych.
8. Układanie szerokiego języka przy lekko rozchylonych ustach i wykonywanie wdechów i wydechów.
9. Naśladowanie dźwięków:

budzika: drrrryń, drrryń
gry na trąbce: tra, tro, tre
parskania konia: prrry

Warto ćwiczenia te przedstawiać w domu w formie zabawy, aby dziecko chętnie je wykonywało.

Jedno z najbardziej skutecznych ćwiczeń

Wąski pasek papieru umieszczamy na czubku języka za górnymi zębami i polecamy dmuchać na język energicznie wymawiając ttt na następnie tr. Wówczas papierek odskoczy.

Jak ćwiczyć r – warto zobaczyć i ćwiczyć

https://www.youtube.com/watch?v=aR75YM-nQgU

Żródło: internet: Mjak mama.pl

Literatura:
Antos D., Demel G., Styczek I. Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, Warszawa 1967;
Cieszyńska J. Metody wywoływania głosek, Kraków 2012;

Góral-Półrola J., Zakrzewska S. Będę mówić poprawnie. Ćwiczenia do terapii logopedycznej głosek: l, l’, r, Kielce 2004;
Sołtys-Chmielowicz A. Zaburzenia artykulacji, Kraków 2016.

WIELKANOCNE ĆWICZENIA LOGOPEDYCZNE

Wielkanocne porządki

Najpierw myjemy dokładnie ściany (język przesuwa się w stronę policzków po stronie wewnętrznej).

Potem umyjemy sufit (język przesuwa się do podniebienia).

Podłoga też była bardzo brudna, więc myjemy ją dokładnie (język na dnie jamy ustnej). Okna też muszą zostać umyte. Najpierw myjemy je od zewnątrz, a później od środka (język wędruje po stronie zewnętrznej zębów, a potem po ich stronie wewnętrznej). Wreszcie umyjemy schody w przedsionku (język przesuwa się w stronę dolnej wargi i wysuwa na brodę).

Komin też musi zostać wyczyszczony (język wysuwa się w kierunku wargi górnej i nosa).

Wytrzepiemy dywany (język wykonuje szybkie ruchy w górę i w dół).

Na koniec pootwieramy wszystkie okna, by dom przewietrzyć.

Do domu wpadł wiatr (nabieramy powietrze nosem i wydmuchujemy ustami).

W tak wysprzątanym domu można już malować wielkanocne pisanki!

(źródło: Internet)

Zgadywanka

–Bierzcie się do pracy, i panie, i panki!
Czas już malować wielkanocne... (pisanki).

–Co to takiego, odgadnij, mój kotku.
Są z wierzchu białe, a żółte w środku.
Gdy je gotować, dziwy się dzieją,
Bo zamiast mięknąć one twardnieją (jajka).

–Skąd się biorą jajka? (znoszą je kury).

(źródło: Zagadki dla najmłodszych. Materiały metodyczne, wybór i oprac. J. Stec, P.W. „MAC”, Kielce 1999)

Polecam Wielkanocną paczkę, a w niej 16 pomysłów na logopedyczne zabawy wielkanocne z Mimowa.

http://blog.mimowa.pl/index.php/2015/03/wielkanocna-paczka/

Ćwiczenia logopedyczne na Wielkanoc

https://polki.pl/rodzina/dziecko,cwiczenia-logopedyczne-na-wielkanoc,10370059,artykul.html

Wielkanocne ćwiczenia logopedyczne

https://logokreacja.wordpress.com/2019/04/14/wielkanocne-cwiczenia-logopedyczne/

Ćwiczenia wspierające rozwój mowy

opracowane przez Panią Magdalenę Bielenin – logopedę,

konsultanta RODN „WOM” w Bielsku – Białej

Bawmy się razem!

Bawmy się klockami!! Budujmy, manipulujmy, rozdzielajmy wg koloru do miseczek, kołowych słoików, wg wielkości do dużych i małych pudełek.
Bawmy się w ukrywanie przedmiotów i tym samym ćwiczmy poprawną formę gramatyczną, czyli dopełniacz. Pokażmy dziecku obrazek lub przedmiot,
w którym brakuje elementu, np. auto bez koła, kota bez ucha, czy lalę bez buta Czego nie ma? Nie ma buta. Inną propozycją będzie zapamiętanie trzech lub więcej ułożonych przed dzieckiem przedmiotów lub obrazków i ukrycie jednego z nich. Zadaniem dziecka będzie odgadnięcie czego nie ma.
Głuchy telefon, czyli bawmy się wykonywanie poleceń mówionych szeptem do ucha.
Co to?, Kto to? – ćwiczmy rozpoznawanie przez dziecko przedmiotów opisanych przez ich główne cechy definicyjne, np. Co to jest: jeździ po ulicy, ma cztery koła i trąbi?. Po ćwiczeniach z prostymi zagadkami, wprowadźmy zagadki rymowane.
Jaki?, Jaka?, Jakie?, czyli cechy przedmiotów. Bawmy się w szukanie wszystkiego, co długie, co żółte jak słonko, co miękkie, co mokre, itp.
Sprawna ręka, bystre oko, czyli ćwiczmy sprawność manualną preferowanej ręki- zabawa masą solną, wkładanie klocków do pojemników, sprzątanie zabawek, wkładanie różnej wielkości kółek do otworów (np. w deseczce), bazgranie grubą świecową kredką, przybijanie młoteczkiem plastikowych pinesek do podstawki korkowej, nawlekanie koralików lub makaronu na sznurek, labirynty,
Szaszłyki – czyli sekwencje – zadbajmy o ćwiczenia związane rytmami, czyli np. układanie szaszłyków wg określonego wzoru, który będzie się powtarzał.
Wykorzystując mebelki dla lalek lub rzeczywiste przedmioty w domu, ćwiczmy z dzieckiem rozumienie oraz nazywanie stosunków przestrzennych wyrażonych przyimkami takimi jak: na, pod, w, do, przed, za, obok, z.
Puzzle zróbmy sami poprzez rozcięcie obrazka na dwie, trzy lub więcej części, takie układanki ćwiczą rozpoznawanie fragmentu obrazka i tworzenie całości, czyli dokonywanie analizy i syntezy wzrokowej, nie tylko dopasowanie kształtu puzzla.
Czytajmy, czytajmy, czytajmy, a potem… sprawdzajmy rozumienie przeczytanego dziecku tekstu, dopytujmy o czym i o kim to było. W tekstach już znanych dziecku bawmy się w zmienianie imion postaci, czy niektórych faktów, sprawdzajmy, czy dziecko rozpozna błędy.

Dziękuję Pani Magdalenie Bielenin za udostępnienie materiałów – B. Rojczyk

Kreatywne ćwiczenia logopedyczne z sieci

Kreatywne ćwiczenia logopedyczne, które pokocha Twoje dziecko! :) LOGOPEDA GLIWICE

https://www.youtube.com/watch?v=zA85oayoC2Q

Ćwiczenia oddechowe logofrajda – ćwiczenia logopedyczne

Ćwiczenia logopedyczne oddechowe #3 - Logofrajda ćwiczenia oddechowe

https://www.youtube.com/watch?v=239TTWW9NfI

Odgłosy zwierząt – ćwiczenia słuchowe. Pomyśl i kliknij

https://www.youtube.com/watch?v=VyXhyl00qGw

Zestawy cwiczeń logopedycznych

https://czasdzieci.pl/czytanki/dz,23-cwiczenia_logopedyczne.html

Zabawy dla dzieci rozwijające małą motorykę, moje dzieci kreatywnie, Fine Motor Skills

https://www.youtube.com/watch?v=J3WqxZfgxvw

ZAPRASZAM WSZYSTKIE DZIECI DO LOGOPEDYCZNEJ ROZGRZEWKI

USIĄDŹCIE PRZED LUSTERKIEM I ĆWICZYMY

POWODZENIA :)))

LOGOPEDYCZNA ROZGRZEWKA

Gimnastyka buzi i języka

Ćwiczenia warg:

Wymawianie na przemian „ a-o” przy maksymalnym oddaleniu od siebie wargi górnej i dolnej.
Oddalanie od siebie kącików ust – wymawianie „ iii”.
Zbliżanie do siebie kącików ust – wymawianie „ uuu”.
Naprzemienne wymawianie „ i – u”.
Cmokanie.
Parskanie /wprawianie warg w drganie/.
Masaż warg zębami (górnymi dolnej wargi i odwrotnie).
Dmuchanie na płomień świecy, na watkę lub piłkę pingpongową.
Układanie ust jak przy wymowie samogłosek ustnych, z wyraźną, przesadną artykulacją warg, np. w kolejności: a-i-o-u-y-e, u-a-i-o-e-y, o-a-y-i-u, e-y-i-o-a-u, u-i-y-a-o.
Wymowa samogłosek w parach: a-i, a-u, i-a, u-o, o-i, u-i, a-o, e-o itp.
Wysuwanie warg w „ryjek”, cofanie w „uśmiech”.
Wysuwanie warg w przód, następnie przesuwanie warg w prawo, w lewo.
Wysuwanie warg w przód, następnie krążenie wysuniętymi wargami.

Ćwiczenia języka:

„Głaskanie podniebienia” czubkiem języka, jama ustna szeroko otwarta.
Dotykanie językiem do nosa, do brody, w stronę ucha lewego i prawego.
Oblizywanie dolnej i górnej wargi przy ustach szeroko otwartych /krążenie językiem/.
Wysuwanie języka w przód i cofanie w głąb jamy ustnej.
Kląskanie językiem.
Dotykanie czubkiem języka na zmianę do górnych i dolnych zębów, przy maksymalnym otwarciu ust /żuchwa opuszczona/.
Język wysunięty w kształcie grota wykonuje poziome ruchy wahadłowe od jednego do drugiego kącika ust.
Rurka – wargi ściągnięte i zaokrąglone unoszą boki języka.
Język lekko wysunięty opiera się na wardze dolnej i przyjmuje na przemian kształt „łopaty” i „grota”.
Ruchy koliste języka w prawo i w lewo na zewnątrz jamy ustnej.
Oblizywanie zębów po wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni dziąseł pod wargami. Usta zamknięte.

Ćwiczenia usprawniające podniebienie miękkie:

Wywołanie ziewania przy nisko opuszczonej szczęce dolnej.
„Chrapanie” na wdechu i wydechu.
Głębokie oddychanie przez usta przy zatkanym nosie i odwrotnie.
Wymawianie połączeń głosek tylnojęzykowych zwartych z samogłoskami, np. ga, go, ge, gu, gy, gi, gą, gę, ka, ko, ke, ky, ki, ku, ak, ok, ek, ik, yk, uk…
Wypowiadanie sylab /jak wyżej/ i logotomów: aga, ogo, ugu, eke, yky, ygy, iki, igi, ago, egę itp.
Nabieranie powietrza nosem i zatrzymanie w jamie ustnej. Policzki nadęte. Początkowo nadymać policzki z zatkanym nosem, a następnie próbować połykać powietrze.

Ćwiczenia policzków:

Nadymanie policzków – „gruby miś”.
Wciąganie policzków – „chudy zajączek”.
Nabieranie powietrza w usta i zatrzymanie w jamie ustnej, krążenie tym powietrzem, powolne wypuszczanie powietrza.
Naprzemiennie „gruby miś” – „chudy zajączek”.
Nabieranie powietrza w usta, przesuwanie powietrza z jednego policzka do drugiego na zmianę.

Ćwiczenia prawidłowego połykania - wyrobienie nawyku połykania z językiem ułożonym na wałku dziąsłowym:

Unoszenie języka na wałek dziąsłowy za górnymi zębami przy otwartych a następnie zamkniętych ustach.
Lizanie czubkiem języka wałka dziąsłowego.
Ćwiczenie jak wyżej z odrobiną nutelli (opłatka) przyklejoną do wałka dziąsłowego. Ćwiczenie musi być wykonywane pod kontrolą rodzica!!!

BAJKA ARYKULACYJNA

Dzień dobry, misiu”

Dzisiaj twój język będzie małym misiem, a buzia jego domkiem. Miś obudził się wcześnie rano – poprzeciągał się, poziewał (szerokie ziewnięcie). Zrobił poranną gimnastykę – kilka podskoków (unoszenie języka na górny wałek dziąsłowy), kilka wymachów rąk (wypychanie językiem policzków) i pięć okrążeń (w prawo i w lewo) wokół stołu (ruchy okrężne języka w przedsionku jamy ustnej, usta zamknięte). Umył ząbki (oblizywanie czubkiem języka górnych i dolnych zębów po wewnętrznej stronie przy zamkniętych i otwartych ustach). Postanowił policzyć swoje ząbki (dotykanie czubkiem języka każdego zęba na dole i górze). Nagle poczuł wielki głód i usłyszał jak mu burczy w brzuchu (wibrowanie wargami bbb,bbb). To znak, że pora na śniadanie i pyszny miodek (oblizywanie warg).

Opracowała: B. Rojczyk – logopeda (źródło: internet)

PROPOZYCJE ĆWICZEŃ DLA DZIECI Z RÓŻNYMI PROBLEMAMI LOGOPEDYCZNYMI

PRZEDSTAWIONE W NASTĘPUJĄCEJ KOLEJNOŚCI:

SZEREG SZUMIĄCY [SZ, Ż, CZ, DŻ]

SZEREG SYCZĄCY [S, Z, C, DZ]

SZEREG CISZĄCY [Ś, Ź, Ć, DŹ]

WAŻNE!

Kolejność wywoływania głosek przy seplenieniu międzyzębowymto:

szereg szumiący (sz, ż, cz, dż),

potem syczący (s, z, c, dz),

na końcu ciszący (ś, ź, ć, dź).

Kolejność wywoływania głosek przyseplenieniu bocznymto:

głoska „s”,

potem szereg szumiący (sz, ż, cz, dż),

potem reszta syczących (z, c, dz),

na końcu ciszący (ś, ź, ć, dź).

Ćwiczenia dla dzieci mających problemy

z prawidłową wymową głosek szumiących

[sz, ż, cz, dż]

UWAGA!
Nie wolno wywoływać wszystkich głosek szeregu szumiącego od razu.

Najpierw „sz” musi być dobrze opanowane w różnych pozycjach w wyrazie.

WAŻNE!

Gdy dziecko ma problem z wybrzmiewaniem „sz”,

terapię rozpoczynamy od „cz”.

Jeśli są problemy:

Polecamy dziecku unieść język za górne zęby, za wałek dziąsłowy. Początkowo polecamy wymawiać krótkie „t”, a następnie długie „sz” („t” + „sz” = „cz”), powoli przechodząc do „cz”.

Ćwiczenia języka:

dotykamy palcem lub łyżeczką podniebienia tuż za górnymi zębami, nazywając je „zaczarowanym miejscem”, „parkingiem”, w którym język (krasnoludek, samochód) powinien przebywać, gdy mamy zamkniętą buzię;
wysuwanie szerokiego języka na zewnątrz jamy ustnej;
żucie brzegów języka zębami trzonowymi (żeby rozciągnąć całą jego powierzchnię);
masaż języka – wysuwanie i cofanie języka przez lekko zwarte zęby;
unoszenie języka na górną wargę (język wąski, wydłużony, zęby widoczne);
unoszenie języka za górne zęby (język wąski);
cofanie języka za wałek dziąsłowy;
kierowanie języka w kąciki ust (zęby widoczne);
kląskanie językiem – naśladowanie odgłosu konia uderzającego kopytami o bruk;
„liczenie ząbków” – dotykanie czubkiem języka górnych zębów po wewnętrznej stronie, podczas szerokiego otwierania jamy ustnej;
„zaczarowany język” – przytrzymanie przez kilka sekund czubka języka na podniebieniu przy szeroko otwartych ustach;

„krasnoludek zagląda do gardła” – cofanie języka w głąb jamy ustnej, zaczynając od górnych zębów, a kończąc na podniebieniu miękkim;
zlizywanie czubkiem języka z podniebienia, np. kawałka czekolady lub gumy rozpuszczalnej, kremu czekoladowego, mleka w proszku (przy szeroko otwartych ustach);

„język malarzem” – język to pędzel, którego czubkiem dzieci mają naśladować malowanie różnych wzorów (kropek, kółek, linii, kwadratów, trójkątów). Moczenie „pędzla” w farbie oznacza dotykanie czubkiem języka wałka dziąsłowego. Płukanie „pędzla” to oblizywanie językiem dolnych dziąseł od wewnętrznej strony;
„wahadełko” – kierowanie czubka języka w kąciki ust;
„młotek” – wbijamy gwoździe w ścianę. Spróbuj zamienić język w młotek i uderzaj o dziąsła tuż za górnymi zębami, naśladując wbijanie gwoździa;
wysuwamy język na brodę, zwijamy w „łyżeczkę” i chowamy do buzi;

Ćwiczenia warg:

oblizywanie warg;
„ryjek świnki” – wysuwanie zaokrąglonych warg do przodu (zęby widoczne);
rozchylanie warg jak przy uśmiechu;
„całuski” – cmokanie ustami;
„zmęczony konik” – parskanie wargami;
„wąsy” – wysuwanie warg jak przy wymawianiu „u”, położenie na górnej wardze słomki lub ołówka i próby jak najdłuższego utrzymania;
„drzwi do domu” – buzia do domek krasnoludka, a wargi to drzwi do domku. Pokaż jak wargi ściągnięte do przodu, otwierają się i zamykają;

wydawanie odgłosów:
– krowy – mu, mu
– kukułki – kuku, kuku
– sowy – hu, hu
– psa – hau, hau
– rybki – plum, plum
– pukania – puku, puku
– uderzania – buch, buch
– chodzenia – tupu, tupu;
pyszczek rybki” – wysuwanie warg do przodu, a następnie naprzemienne ich otwieranie i zamykanie;

„ryjek” – układanie warg w kształcie ryjka, a następnie ich rozsuwanie do uśmiechu;

GŁOSKA SZ
W lustrze pokazujemy dziecku układ języka i warg. Polecamy zrobić to samo, tzn. unieść język za górne zęby (na wałek dziąsłowy), zęby zewrzeć (zbliżyć, ale nie zaciskać) i wargi lekko wysunąć do przodu (ułożyć w ryjek). W takim układzie polecamy dziecku wymawiać podczas wydechu przedłużone „sz”.

Jeśli są problemy:

Można pomóc dotykając czubek języka i miejsce za wałkiem dziąsłowym lub unosząc szpatułką język za górne zęby. Zęby zbliżamy i wargi lekko wysuwamy do przodu poprzez naciśnięcie policzków.

W skrajnych przypadkach można przytrzymać uniesiony język palcem lub szpatułką i polecić dziecku długo dmuchać przez zęby.

W DUŻYM SKRÓCIE

BUZIA OKRĄGŁA. JĘZYK U GÓRY.

Najpierw ćwiczymy „sz” w izolacji.

Następnie ćwiczymy „sz” w połączeniu z samogłoskami:
nagłos w sylabach, logotomach, wyrazach, potem w związkach wyrazowych
sza, szo, sze, szu, szy;

śródgłos w wyrazach, potem w związkach wyrazowych
asza, aszo, asze, aszu, aszy

osza, oszo, osze, oszu, oszy

esza, eszo, esze, eszu, eszy

usza, uszo, usze, uszu, uszy

ysza, yszo, ysze, yszu, yszy;

wygłos w wyrazach, potem w związkach wyrazowych
asz, osz, esz, usz, ysz.

GŁOSKA Ż

Jeśli „sz” wymawiane jest prawidłowo, nie powinno być kłopotu z wymową „ż”.

Jeśli są problemy:

Przykładamy ręce do szyi podczas wybrzmiewania, by wyczuć wibracje dźwięcznej głoski „ż”.

Wypowiadanie „sz” z przedłużonym „y” i równocześnie kontrolowanie drżenia szyi. Przechodzimy do wypowiadania „szżyyy”, a potem do wypowiadania przedłużonego „ż” w otoczeniu samogłosek ażżża, ażżżo, ażżże itd., skracając wybrzmiewanie do aża, ażo, aże itd.

GŁOSKA CZ

Najpierw ćwiczymy „cz” w izolacji.

Potem ćwiczymy „cz” w połączeniu z samogłoskami:

nagłos w sylabach, logotomach, wyrazach, potem w związkach wyrazowych
cza, czo, cze, czu, czy;
śródgłos w wyrazach, potem w związkach wyrazowych
acza, aczo, acze, aczu, aczy
ocza, oczo, ocze, oczu, oczy
ecza, eczo, ecze, eczu, eczy
ucza, uczo, ucze, uczu, uczy
ycza, yczo, ycze, yczu, yczy;
wygłos w wyrazach, potem w związkach wyrazowych
acz, ocz, ecz, ucz, ycz.

GŁOSKA DŻ

Jeśli „sz”, „ż”, „cz” wymawiane są prawidłowo, nie powinno być kłopotu z wymową „dż”.

Zachęcam do skorzystania

http://blog.mimowa.pl/index.php/wady-wymowy-harmonogram-cwiczen/seplenienie-szereg-szumiacy/

Ćwiczenia dla dzieci mających problemy

z prawidłową wymową głosek syczących

[s, z, c, dz]

Ćwiczenia języka:

wysuwanie języka do przodu
język szeroki i wąski;
ułożenie języka za dolnymi zębami;
cofanie języka w głąb jamy ustnej;
liczenie dolnych zębów czubkiem języka po wewnętrznej stronie;
oblizywanie językiem wewnętrznej powierzchni dolnych zębów;
dotykanie czubkiem języka wewnętrznej powierzchni dolnych siekaczy z równoczesnym wybrzmiewaniem głoski „e”;
zlizywanie czubkiem języka dżemu lub masła czekoladowego z dolnych dziąseł;
„wymiatanie śmieci” – energiczne wyrzucanie czubka języka zza dolnych zębów.

Ćwiczenia oddechowe:

dmuchanie na chorągiewki i wiatraczki;
„tańczący płomyczek” – dmuchanie na płomień świecy w odległości niepozwalającej zdmuchnąć płomyka, lecz wyginać go;
dmuchanie na papierowe łódki pływające w misce z wodą;
zawody „kto dmuchnie dalej” – zdmuchiwanie kulek waty z ręki;
wydmuchiwanie baniek mydlanych;
dmuchanie na papierowe ozdoby zawieszone na nitkach o różnej długości ponad głową ćwiczącego;
„wyścigi samochodowe” – dmuchanie na papierowe kulki po wytyczonej trasie narysowanej na podłodze;
„mecz piłkarski” – przedmuchiwanie piłeczki pingpongowej do osoby siedzącej na przeciwko;
„gotowanie wody” – dmuchanie przez rurkę do wody, aby tworzyły się pęcherzyki powietrza;
nadmuchiwanie balonów, zabawek i piłek; próby gwizdania;
zdmuchiwanie lekkiego przedmiotu z ręki, np. piórka, kłębka waty, papierowej kulki;
rozdmuchiwanie: chrupek, ryżu, kaszy, pociętej gąbki lub kawałków styropianu;
gra na instrumentach muzycznych: organkach, trąbce, gwizdku;
gra na grzebieniu owiniętym cienką bibułą;

dmuchanie na piórko, aby unosiło się ponad głową osoby ćwiczącej;
rozdmuchiwanie plamki farby wodnej na podkładce z tworzywa.

Ćwiczenia warg:

rozchylanie warg jak w uśmiechu – wargi płaskie, przylegają do zębów (zęby widoczne);
rozciąganie warg do uśmiechu i wymawianie głoski „i”;
naprzemienny uśmiech z pokazywaniem zębów, a następnie zasłanianiem ich wargami;
układanie ust do uśmiechu i powrót do pozycji neutralnej;
gimnastyka warg i języka (wysuwanie języka do przodu, uśmiechanie się);
wydawanie odgłosów z rozciągniętymi kącikami ust:
– kozy – me, me
– barana – be, be
– kurczątka – pi, pi
– śmiechu – hi, hi;
pokazywanie szerokiego uśmiechu, a następnie ściąganie ust, jak przy głosce „u”.

Etap wywołania głosek szeregu syczącego („s”,„z”,„c”,„dz”)

Rozpoczynamy od wyjaśnienia ułożenia narządów artykulacyjnych: język leży za dolnymi zębami, tworząc rynienkę (jak podczas dmuchania), wargi rozchylają się w łagodny uśmiech.

W DUŻYM SKRÓCIE :)

BUZIA UŚMIECHNIĘTA. JĘZYK ZA DOLNYMI ZĄBKAMI

Ćwiczymy [s] w połączeniu z samogłoskami

w nagłosie;

są, so ,se, su, sy

w środgłosie

asa, aso, ase, asu, asy

osa, oso, ose, osu, osy

esa, eso, ese, esu, esy

usa, eso, ese, esu, esy

usa, uso, use, usu, usy

ysa, yso , yse, ysu , ysy

w wygłosie

as, os, es, us, ys.

Zachęcam do skorzystania

http://blog.mimowa.pl/index.php/wady-wymowy-harmonogram-cwiczen/seplenienie-szereg-syczacy/

Ćwiczenia dla dzieci mających problemy

z prawidłową wymową głosek ciszących

[ś, ź, ć, dź]

Ćwiczenia języka:

„koci grzbiet” – opieranie czubka języka o wewnętrzną powierzchnię dolnych zębów i próby unoszenia środka języka do podniebienia;
oblizywanie językiem wewnętrznej powierzchni dolnych zębów i dziąseł;
liczenie czubkiem języka dolnych zębów po wewnętrznej stronie;
„skaczący języczek” – naprzemienne dotykanie czubkiem języka górnych, a następnie dolnych siekaczy po wewnętrznej stronie, przy otwartych ustach;
„hi hi” – naśladowanie śmiechu o brzmieniu wysokim, średnim, niskim, na przemian cicho i głośno;
„ihihi ihihihi” – wydawanie odgłosu rżenia konia;
wymawianie szeptem, a potem głośno „iii”, „jjj”, „hi” podczas szerokiego rozciągania kącików warg.

Ćwiczenia warg:

układanie ust, jak podczas wymawiania „u”, a następnie, jak przy „i”;
lekki uśmiech, a następnie powrót warg do pozycji neutralnej;
naprzemienne otwieranie i zamykanie środkowej części warg podczas zaciskania kącików ust

Ćwiczenia warg:

układanie ust, jak podczas wymawiania „u”, a następnie, jak przy „i”;
lekki uśmiech, a następnie powrót warg do pozycji neutralnej;
naprzemienne otwieranie i zamykanie środkowej części warg podczas zaciskania kącików ust

Etap wywołania głosekszeregu ciszącego („ś”, „ź”, „ć”, „dź”)

UWAGA!
Najczęściej ćwiczenia głoski „ś” stanowią podstawę dla całego szeregu ciszącego, ale zdarza się też, że rozpoczynamy wywołanie głosek z tego szeregu od „ć”, którą czasem łatwiej uzyskać niż „ś”.

GŁOSKA Ś

Należy wyjaśnić położenie narządów mowy: czubek języka oparty o dolny wałek dziąsłowy; środek języka unosi się do przedniej części podniebienia twardego; usta nieznacznie wysunięte do przodu, a kąciki zaciskają się; zbliżamy zęby tworząc szczelinę.

Jeśli są problemy:
– Ćwiczenia rozpoczynamy od przedłużonego wymawiania ściszonego „iii” lub „hiii”, z równoczesnym maksymalnym zbliżeniem zębów.
– Wymawiamy „isi”, „isia”, „isio”, „isie”, „isiu”.
– Podczas wymawiania „s”, polecamy dziecku cofnąć język do tyłu, ale nie ku górze. Język można cofnąć ku tyłowi szpatułką, przyciskając lekko jego czubek.
– Można polecić także mocne dmuchanie, przyciskając czubek języka szpatułką przy zbliżonych do siebie zębach.
– Wypowiadanie przedłużonego „ń” z zaciśniętymi skrzydełkami nosa.

GŁOSKA Ź

Jeżeli uzyskamy prawidłową wymowę „ś”, wtedy „ź” pojawia się samoistnie.

Jeśli są problemy:
– Przedłużanie „i” z maksymalnym zbliżaniem zębów do siebie.
– Przedłużanie „dź”, jeśli jest prawidłowo realizowane.
– Zaciskanie skrzydełek nosa podczas głośnego i długiego wymawiania „ń”.

GŁOSKA Ć

Jeżeli uzyskamy prawidłową wymowę „ś” i „ź” wtedy „ć” pojawia się samoistnie.

Jeśli są problemy:
– Uzyskać „ć” można przez wymawianie miękkiego „t” z dodatkiem „ś” („tsia”, „tsio”), stopniowo skracając, aż do uzyskania „ć”.
– Krótkie, wielokrotne, intensywne szeptanie „ń” z zaciśniętymi skrzydełkami nosa.– Wypowiadanie „ti” z czubkiem języka przyciśniętym palcem.

GŁOSKA DŹ

Jeżeli uzyskamy prawidłową wymowę „ś”, „ź” i „ć”, wtedy „dź” pojawia się samoistnie.
Jeśli są problemy:
– Głośne, krótkie i wybuchowe wypowiadanie „ń” z zaciśniętymi skrzydełkami nosa.
– Wybrzmiewanie „di” z równoczesnym przyciskaniem szpatułką czubka języka do dna jamy ustnej.
– Głoskę tę można uzyskać poprzez wymawianie miękkiego „d” z dodatkiem „ź”.

Etap utrwalenia głosek szeregu ciszącego („ś”, „ź”, „ć”, „dź”)

Najpierw ćwiczymy „ś” w izolacji.
Następnie ćwiczymy „ś” w połączeniuz samogłoskami:
nagłos w sylabach, logotomach, wyrazach, potem w związkach wyrazowych
sia, sio, sie, siu, si;
śródgłos w wyrazach, potem w związkach wyrazowych
asia, asio, asie, asiu, asi
osia, osio, osie, osiu, osi
esia, esio, esie, esiu, esi
usia, usio, usie, usiu, usi
ysia, ysio, ysie, ysiu, ysi;
wygłos w wyrazach, potem w związkach wyrazowych
aś, oś, eś, uś, yś, iś.